Αγαπητοί γονείς και κηδεμόνες,

Τη Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2025, θα πραγματοποιηθεί η Εορτή της 28ης Οκτωβρίου στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου. Οι μαθητές και οι μαθήτριες θα προσέλθουν κανονικά κατά την ώρα έναρξης του ωρολογίου προγράμματος. Την εορτή ετοίμασαν η φιλόλογος κ. Βασιλείου Αικατερίνη και ο καθηγητής φυσικής αγωγής κ. Λίτσας Σταμάτιος με τη συνδρομή της καθηγήτριας της μουσικής κ. Βάλιας Σεβροπούλου, υπεύθυνης της χορωδίας. Η σημαιοφόρος, οι παραστάτες και οι παραστάτριες θα αναχωρήσουν, με τη συνοδεία του καθηγητή Φυσικής Αγωγής κ. Αθανασίου Σπόντη ώστε να παρευρίσκονται στην καθιερωμένη κατάθεση στεφάνου στο Ηρώο των Πεσόντων, στην πλατεία του Αγίου Νικολάου Χαλκίδας . Όλες οι τάξεις θα σχολάσουν μετά το πέρας της εορτής -γύρω στις 10.15- και για το σκοπό αυτό έχει ληφθεί πρόβλεψη για τους μαθητές και τις μαθήτριες που μετακινούνται με λεωφορεία (αναχώρηση λεωφορείων 11.00). Μετά το πέρας της εορτής το δεκαπενταμελές μαθητικό συμβούλιο και οι πρόεδροι των μαθητικών κοινοτήτων των τμημάτων θα συγκεντρωθούν για να ενημερωθούν από τη διεύθυνση για θέματα που αφορούν την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου.Οι όμιλοι δεν θα πραγματοποιηθούν λόγω εθνικής επετείου.

Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση και για τη συνδρομή σας.

Ο ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΣΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ 

Ο.ΕΛΥΤΗΣ: Τι να έκανα εγώ, ένα χαλασμένο παιδί της Αθήνας. Με κόπο ανυπολόγιστο, κατάφερα να είμαι απλώς συνεπής προς την αποστολή μου. Αλλά είδα στο πρόσωπο των στρατιωτών μου τη λάμψη που είναι ικανός ο Ελληνισμός ν’ αναδύσει όταν πιστεύει στο δίκιο του. Και γνώρισα από πολύ κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση της ζωής που έγινε τελικά και δική μου. Στο μέτωπο αρρώστησα από βαρύτατο τύφο.Τα νερά που πίναμε όπου βρίσκαμε,ανάμεσα στα πτώματα των μουλαριών, ήταν μολυσμένα. Χωρίς να γνωρίζω τι έχω, χρειάστηκε να κάνω τρία μερόνυχτα με τα πόδια για να βρεθώ σε δρόμο βατό και να διακομιστώ στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων. Εκεί έμεινα τριάντα μέρες με σαράντα πυρετό, ακίνητος με πάγο στην κοιλιά. Με είχαν αποφασίσει, αλλά εγώ δεν είχα αποφασίσει τον εαυτό μου. Θυμάμαι ότι αρνήθηκα να με μεταφέρουν στο μικρό θάλαμο των μελλοθανάτων, όπως κάποιο άλλο βράδυ αρνήθηκα πεισματικά να κοινωνήσω και να εξομολογηθώ στον παπά που μου φέρανε, όταν η κρίση της αρρώστιας έφτασε στο κατακόρυφο. Μόλις αρχίζανε οι βομβαρδισμοί, ανοίγανε το διπλανό μου παράθυρο – μη σπάσουν τα τζάμια και τιναχτούν επάνω μου – και φεύγανε όλοι στα καταφύγια. Κατάμονος σ’ έναν θάλαμο και γεμάτος πληγές από την απόλυτη ακινησία. Και την ημέρα που κρίθηκε ότι είχα γλιτώσει και άρχισε να υποχωρεί ο πυρετός, ήρθε η διαταγή να εκκενωθεί το νοσοκομείο. Με βάλανε όπως – όπως σ’ ένα φορείο, που το χώσανε σ’ ένα φορτηγό αυτοκίνητο. Η φάλαγγα από τα Γιάννενα ως το Αγρίνιο πολυβολήθηκε οχτώ φορές από τα ”Στούκας”. Οι φαντάροι τρέχανε προς τα χωράφια, όμως εγώ ήταν αδύνατο να σταθώ όρθιος έστω και για μια στιγμή. Τελικά, στο Αγρίνιο, με παρατήσανε σ’ ένα πεζούλι και φύγανε. Μια καλή κοπέλα, εθελοντής νοσοκόμος, με βοήθησε και μ’ έσυρε ως το υπόγειο μιας καπναποθήκης όπου σωριάστηκα και έμεινα τρεις μέρες. Οι γιατροί στην Αθήνα τρίβανε τα μάτια τους. Σύμφωνα με την επιστήμη, θα έπρεπε με την παραμικρή μετακίνηση να πάθω εντερορραγία και να τελειώσω. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει ότι ”έζησα το θαύμα και σώθηκα από ένα θαύμα.

“Έζησα το θαύμα της Αλβανίας” Συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη στην εφημερίδα Πανσπουδαστική, «Δεκαπενθήμερον, πανσπουδαστικόν όργανον φοιτητικού κινήματος», φύλλο 41/1962, σ. 10.